ανύπνωτη είν' η θάλασσα...
δεν ησυχάζει μια σταλιά
τα μάτια δεν σφαλά...
διόλου δεν κοιμάται...
το κορμί της οργώνουν
συνέχεια...
καράβια και φώτα...
ανήσυχα...
ψάχνουν...
τον πεθαμένο βασιλιά
που κυριεύει κόσμους...
κι εκείνη
τη γοργόνα...
κι η θάλασσα
ακοίμητη...
μας βλέπει...
σωθήκαν τα βασίλεια
των "επί γης ειρήνη"
πάμε γι' άλλα τώρα
πιο δύσκολα...
γι' αυτό
κι αναζητούμε
"να με αγαπάς…ακούς?'
σε διατάσσω
και μέσα απ' τη διαταγή
τη δύναμη μου
στις άκρες των χειλιών σου
καταθέτω…
τι ωφελεί η δύναμη πια
αφού μέσα στα δυο σου χέρια
απο έρωτα ζητάω να λιώσω
και ξανά
να με πλάσεις εσύ
απ' το ίδιο το υλικό
που γεννιούνται
τα θαύματα…
κι έτσι δικιά σου να 'μαι…
"
σάρκα κι αίμα…σου!
LinkWithin
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Α-βάσταχτο έγινε το σ αγαπώ..
Ρ-άγισε και ο καθρέφτης.
Μ- 'ακούς που σου φωνάζω
Α-γάπες δεν ανθήζουν πια εδώ..
Τ-α μεθυσμένα σ' αγαπώ απόμειναν
Α-λησμόνητες ώρες να θυμίζουν..
Ν-υχτερινών σιωπών!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου