παντρεύτηκαν τα χρώματα ερήμην μου...δεν ρώτησαν...άλλωστε ποτέ δεν ρωτάνε...
όλα έρχονται χωρίς να ζητήσουν την άδεια...απλά βρίσκουν μια θέση στο λεωφορείο
σου, μια πόρτα ανοιχτή, μια χαραμάδα κι έτσι τρυπώνουν...κι αλίμονο...πόσο
σαματατζίδικα είναι μερικές φορές....φωνές, ποδοβολητά, αχός, αέρας...κι άλλοτε
κάθονται εκεί, στην κενή θέση σιωπηλά και περιμένουν...πότε θα αφαιρεθείς
περιμένουν...πότε θα χαλαρώσεις......
μωβ λοιπόν...και μη βιαστείτε να πείτε, να υποθέσετε ότι το μωβ είναι το χρώμα
του πένθους...τα κεκτημένα δεν είναι πάντα και τα σωστότερα...το μωβ μπορεί
να είναι το χρώμα της εξιλέωσης, του ταξιδιάρικου πάθους ακόμα και του
εξαγνισμού...απορείτε?...γιατί?...πόσες φορές δεν πλύναμε έναν κατακόκκινο
έρωτα στο μπλε της θάλασσας για να γειάνουν οι πληγές του?...το χρώμα που γεννήθηκε
δεν ήταν μωβ?....
................................................................................................................................................
καλημέρα γειτονάκια...καλά να περάσετε όλοι....κι Εσύ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου