είμαι σίγουρη πως δεν θα με πιστέψεις...
θα σκεφτείς άλλα, γήινα, ανθρώπινα,
του πόθου λουλούδια...
αφρισμένα...
θα νομίζεις πως έβγαλα πάλι τη ζήλεια μου
βόλτα να ξεμουδιάσει...
θα σφιχτεί το στομάχι σου,
αντιδρούν τα κουμπιά του ήλιου
στις όξινες εντάσεις....
όμως εγώ...μονάχα
το ξωτικό που κοιμάται στο μυαλό σου
ζηλεύω...
τα όνειρα που μαζεύει να σου πει
και το ξύπνημα της μαγείας
που θα γίνει μια μέρα σαν κι αυτή
στο μυαλό σου...
ξαφνικά και χαρούμενα
σαν κελάηδημα αηδονιού
στο κόκκινο κλαδί του Μάη...
"να με αγαπάς…ακούς?'
σε διατάσσω
και μέσα απ' τη διαταγή
τη δύναμη μου
στις άκρες των χειλιών σου
καταθέτω…
τι ωφελεί η δύναμη πια
αφού μέσα στα δυο σου χέρια
απο έρωτα ζητάω να λιώσω
και ξανά
να με πλάσεις εσύ
απ' το ίδιο το υλικό
που γεννιούνται
τα θαύματα…
κι έτσι δικιά σου να 'μαι…
"
σάρκα κι αίμα…σου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου