"να με αγαπάς…ακούς?'
σε διατάσσω και μέσα απ' τη διαταγή τη δύναμη μου στις άκρες των χειλιών σου καταθέτω…
τι ωφελεί η δύναμη πια
αφού μέσα στα δυο σου χέρια απο έρωτα ζητάω να λιώσω και ξανά να με πλάσεις εσύ απ' το ίδιο το υλικό που γεννιούνται
τα θαύματα…
κι έτσι δικιά σου να 'μαι…
" σάρκα κι αίμα…σου!

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

10 Μαρτίου 2008

ραγισμένα...

...υπάρχουν άνθρωποι

που και μόνο η μυρωδιά τους

φτάνει για να ραγίσεις,

σου είπα...

ο τροπος που προφέρουν το σίγμα,

ας πούμε...

μια αδιόρατη ρυτίδα δίπλα στα μάτια,

γελάς...

μα...πρόσεξέ με...

ένα βλέμμα που κατά λάθος

συγκρούστηκε μετωπικά

με τους πόθους σου...

θυμίσου,

η λέξη "ζάχαρη"

που ακούς και σ' εξατμίζει στο διάστημα

χαμένο δορυφόρο,

το φως που χορεύει στα μαλλιά σου

ο τρόπος που κρατάς το τσιγάρο,

το περπάτημα σου

χαριτωμένα άγαρμπο,

παιδάκι που πατά σε καυτά βότσαλα

κάτω απ' τον ήλιο του Αυγούστου...

το λατρεύω αυτό το περπάτημα,

είναι ΤΟ δικό σου γι' αυτό...

η γεύση του πρωινού σου φιλιού

καφές, τσιγάρο, "γεια σου"

πως γελάς στα όνειρά σου,

σα μωρό που μιλάει με αγγέλους,

άστρο μου...

δικό μου σ' έλεγα και με κορόιδευες,

λεπτομέρειες,

μικρές, ασήμαντες,

πώς τις προσέχεις?

ραγισματιές

πάνω στην πορσελάνη

της μνήμης...

"χάλασε" μου είπες...

"ράγισε, πέτα το, θα σπάσει στο καυτό"

"πάλιωσε...κι έχει αξία"

απάντησα

και σ' έσφιξα στην αγκαλιά μου

παράξενα με κοίταξες...

καρδιά μου σ' ονειρεύτηκα

πριν απ' το πριν

και μετά απ' το τώρα,

στο αύριο ζω μαζί σου

ραγισμένη

τι άλλο να φοβάμαι?

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Αναγνώστες
















Α-βάσταχτο έγινε το σ αγαπώ..


Ρ-άγισε και ο καθρέφτης.


Μ- 'ακούς που σου φωνάζω


Α-γάπες δεν ανθήζουν πια εδώ..


Τ-α μεθυσμένα σ' αγαπώ απόμειναν


Α-λησμόνητες ώρες να θυμίζουν..


Ν-υχτερινών σιωπών!