νυχτώνει μακριά σου...
αφιλόξενος πάλι ο ουρανός
που τα όνειρά μου κρατάει
κι εκείνο το αστέρι
που συνήθιζε μαζί να μας βλέπει
αναίτια μουτρώνει
τόσες βραδιές τώρα...
μιλάω
μα δεν ακούς,
απλώνω το χέρι
μα τα δάχτυλά μου
τη θύμισή σου αγγίζουν μονάχα...
κρυώνω καρδιά μου
κι η φωτιά των χρυσών σου ματιών
τη μνήμη μου πυρώνει
κλείνω τα μάτια κι ακούω μουσική
κι είναι η φωνή σου
που ψάχνω παντού...
κι ύστερα
άσε με
στα απόκρημνα μονοπάτια
των χειλιών σου
να διαβώ
εκεί που η ανάσα σου
ψιθυρίζει όλου του κόσμου τα μυστικά
κι ο θεός αρχίζει ν' αχνοφέγγει
εκεί...
στο καθρέφτισμα του φιλιού σου