βρέχει...
ποια σταγόνα
θα 'ρθει να σ' ανταμώσει?
ανάβω τσιγάρο,
δεν με σώνει...
κι ο καφές
λίγος...
τα χείλια σου,
ναι,
τα χείλια σου
θα 'θελα να πιω...
κι η βροχή
να πέφτει
με δύναμη πάνω μας,
να μας ξεπλένει
από παλιά λάθη
κι απ' αλλοτινά ψέμματα...
μυστήριο
η βάφτιση του νήπιου,
του ενήλικου όμως
τι?
έρωτας?
ναι...
έρωτας!
"να με αγαπάς…ακούς?'
σε διατάσσω
και μέσα απ' τη διαταγή
τη δύναμη μου
στις άκρες των χειλιών σου
καταθέτω…
τι ωφελεί η δύναμη πια
αφού μέσα στα δυο σου χέρια
απο έρωτα ζητάω να λιώσω
και ξανά
να με πλάσεις εσύ
απ' το ίδιο το υλικό
που γεννιούνται
τα θαύματα…
κι έτσι δικιά σου να 'μαι…
"
σάρκα κι αίμα…σου!
LinkWithin
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Α-βάσταχτο έγινε το σ αγαπώ..
Ρ-άγισε και ο καθρέφτης.
Μ- 'ακούς που σου φωνάζω
Α-γάπες δεν ανθήζουν πια εδώ..
Τ-α μεθυσμένα σ' αγαπώ απόμειναν
Α-λησμόνητες ώρες να θυμίζουν..
Ν-υχτερινών σιωπών!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου