καράβια...

...ένα - ένα φεύγουν τα στηρίγματα της παιδικής μας ηλικίας...

λες και κάποιος ύπουλα τραβάει τα δοκάρια, έτσι που οι τοίχοι

τι άλλο? γέρνουν στη γη ξεπνοημένοι...μεγαλώσαμε, λένε...

κοιτιέμαι συχνά στον καθρέφτη, με απορία όχι με αυταρέσκεια

πάντα το ίδιο βλέπω...δυο μάτια - καράβια μέσα στην καταχνιά,

μεγαλώνουν άραγε τα καράβια? κι αν ναι...τι γίνεται μετά?

παροπλισμένα τ' αφήνουν να σαπίσουν στα ρηχά?

κι αφού ρηχά νερά δεν νιώθω, τι μου λένε με τόση επιμονή?

ίσως γιατί ένας ένας απ' το πλήρωμα αποχωρεί...

η θάλασσα, η υγρασία, οι φουρτούνες...έτσι λένε...

και φεύγουν δίχως επιστροφή...καλοτάξιδοι...

μα το καράβι μένει...

εδώ, πάντα εδώ...

στ' ανοιχτά...

καλό ανώφελο

το βλέπει το λιμάνι...

και τη στεριά παγίδα...

ξέμαθε κιόλας...

κι ύστερα

δεν ήτανε,

απ' την αρχή

γι' αυτό φτιαγμένο...

μίλησε η λαμαρίνα

μες στο αίμα του

κι η άγκυρα λαφριά

μες στην καρδιά του...

έξω σε θέλω...

στα βαθειά

νερά των Οραμάτων

καταμεσής στα κύματα

καταμεσής του ανέμου...

δεν έμαθες

να περπατάς,

θα μάθεις

ν' αλαργεύεις...

όπου ψηλά,

όπου μακριά

τη μοίρα θα γυρεύεις...