Όχι,
εσένα δεν θα σε κάνω ποτέ μύθο.
Να παλιώνεις σ' ένα ράφι,
μες σε καπνούς κι αποκουβέντες.
Να ξεθωριάζεις,
ώχρα να γίνεσαι,
ξινό άρωμα λουλουδιών
και μια ιδέα νιογέννητης πενικιλλίνης.
Φλέβα θα γίνεις
Αρτηρία και Σταυρός
Έτσι, που σαν κοπείς,
Aμα
Να πνιγώ σε μια γλυκιά, κόκκινη αιμορραγία,
με τα χέρια ανοιχτά.
Όχι σε στάση αδύναμη!
Μα σαν Δύναμη,
Εκούσια και Θελημένη!
armatan
"να με αγαπάς…ακούς?'
σε διατάσσω
και μέσα απ' τη διαταγή
τη δύναμη μου
στις άκρες των χειλιών σου
καταθέτω…
τι ωφελεί η δύναμη πια
αφού μέσα στα δυο σου χέρια
απο έρωτα ζητάω να λιώσω
και ξανά
να με πλάσεις εσύ
απ' το ίδιο το υλικό
που γεννιούνται
τα θαύματα…
κι έτσι δικιά σου να 'μαι…
"
σάρκα κι αίμα…σου!
LinkWithin
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Α-βάσταχτο έγινε το σ αγαπώ..
Ρ-άγισε και ο καθρέφτης.
Μ- 'ακούς που σου φωνάζω
Α-γάπες δεν ανθήζουν πια εδώ..
Τ-α μεθυσμένα σ' αγαπώ απόμειναν
Α-λησμόνητες ώρες να θυμίζουν..
Ν-υχτερινών σιωπών!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου