ο άνεμος φυσά
πάνω απ’ την ψυχή
του κόσμου…
τα βράδια
που το φεγγάρι
στρογγυλό πεπόνι
γίνεται,
ο άνεμος,
σα λύκος ουρλιάζει
αναζητώντας συντρόφους…
έτσι έμαθε…
ν’ ανακατεύει την άμμο
και να βρίσκει θησαυρούς…
ν’ ανακατεύει την άμμο
και να βρίσκει ανθρώπους…
αλίμονο σε όποιον
στον δρόμο του βρεθεί
κι αποδειχθεί
ανάξιος πολεμιστής
ή διαβάτης…
ο δρόμος του,
είναι ο δρόμος της φωτιάς,
του πυρωμένου σίδερου
και της γυμνής αλήθειας…
ο δρόμος του
είναι ο δρόμος
του πορφυρού έρωτα
και του μπλε σκοταδιού…
των άστρων το ξεδίψασμα
και του σκορπιού η ακίδα…
αυτός είναι ο δρόμος του…
χρόνια τώρα
από τότε που η Γη
σβωλαράκι χώμα ήταν,
στη παλάμη του Θεού,
από τότε που Θεός
ήταν το όλον…
κι όταν φυσάει
κόκκινη βροχή…
την καρδιά του αφήνει
να δεις
και να νιώσεις…
μην τρομάξεις…
πριν να μάθεις εσύ,
από χρόνια παλιά
διαλεγμένη σε είχε…
συνοδειές του
λιβάνια και βότανα μαγικά
το μέλλον σου
που με γνώση κατείχε…
κι ήξερε τη σωστή
της συνάντησης ώρα…
μην τρομάξεις λοιπόν…
μίλα του γλυκά, τρυφερά
σαν παιδί από ύπνο…
κι ευθύς θα μαλακώσει
θα δεις…
στα μαλλιά σου θα μπλέξει
φωνές αλλοτινές
και κορδέλες γαλάζιες…
κι ύστερα ένα μυστικό
θα σου πει…
της ερήμου, της φωτιάς
και του ανέμου…
άκου…
"να με αγαπάς…ακούς?'
σε διατάσσω
και μέσα απ' τη διαταγή
τη δύναμη μου
στις άκρες των χειλιών σου
καταθέτω…
τι ωφελεί η δύναμη πια
αφού μέσα στα δυο σου χέρια
απο έρωτα ζητάω να λιώσω
και ξανά
να με πλάσεις εσύ
απ' το ίδιο το υλικό
που γεννιούνται
τα θαύματα…
κι έτσι δικιά σου να 'μαι…
"
σάρκα κι αίμα…σου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου