"να με αγαπάς…ακούς?'
σε διατάσσω και μέσα απ' τη διαταγή τη δύναμη μου στις άκρες των χειλιών σου καταθέτω…
τι ωφελεί η δύναμη πια
αφού μέσα στα δυο σου χέρια απο έρωτα ζητάω να λιώσω και ξανά να με πλάσεις εσύ απ' το ίδιο το υλικό που γεννιούνται
τα θαύματα…
κι έτσι δικιά σου να 'μαι…
" σάρκα κι αίμα…σου!

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

10 Μαρτίου 2008

φωτεινό σκοτάδι...

φωτεινό σκοτάδι...



Είπα κάπου...κάποτε...τότε που περνιόμουνα για μεγάλος μάγκας...ήμουνα κιόλας, τι? αμφιβάλλεις?...

τι ήθελα να κάνω και δεν το 'κανα, ποιον ήθελα να έχω και δεν είχα? μαφία απ' τις λίγες...

κι είχα κι ένα θρασσοθάρρος...ανάμεικτο...καταστροφή σκέτη...μέσα σ' όλα έμπαινα...με το κεφάλι

κι αφύλαχτη...τι? δεν χρειάζονται πανοπλίες του Θεού Έρωτα οι εκλεκτοί...έτσι ήμουνα...κι ακόμα...

μα τότε...στ' αλήθεια έτρεμα...τα χέρια παγωμένα...ούτε το μπουφαν δεν έβγαζα...μη νιώσω λιγότερη

απ' ότι ήμουν...ξεκίνησα να πάω κι είπα...θα τα πω...κι ας γίνει ότι θέλει...μα...από μέσα μου...έλεγα

...να...τώρα θα τα χάσεις...θα τα μπερδέψεις...θα γίνεις ρεζίλι...τι λες?...τι πας

να πεις?...σταμάτα...όχι άλλο...ξεφτυλίστηκες πια...πόσο ακόμα?...φύγε αμέσως από δω! τώρα!!!!

κι όμως...

κοίταζα εκείνα τα μάτια...άκουγα την καρδιά μου να τσακίζεται με αλλεπάλληλα κρακ - κρακ και δεν

έφυγα...έμεινα εκεί...ως το τέλος...να τα βλέπω από κοντά...απόσταση ενός τσιγάρου κάφτρα

...δεν έχετε δει πιο φωτεινά μάτια αδερφάκια μου...ποτέ...ολοφώτεινο σκοτάδι, εκεί,

στην καρδιά της ερήμου, βουτηγμένα....από πάνω μαύρος ουρανός

κι η άμμος από κάτω να σε γδέρνει χρυσαφένια... γλυκά πονώντας σε...

σκίζοντας όλες τις αντιστάσεις σου, κομμάτι άχρηστο χαρτί...

ΤΑ μάτια...αυτά ΤΑ μάτια...με κοίταζαν λίγο ψυχρά, λίγο φοβισμένα, στο βάθος τρεμόπαιζε ένα γέλιο

και μια μουσική, σαν από ξεχασμένο γλέντι...κι είχανε και μια συστολή, μια ταραχή που εξήγηση

δεν αξιώθηκε ποτέ να βρει να ταξιδέψει...

"πες μου" και "πες μου"....έλεγαν τα χείλια...."σταμάτα πια" με ικέτευαν τα μάτια...ή πάρε με αγκαλιά

μπορούσα να το λάβω....

άλλες φορές πως ήξερα...

πως δρούσα...

με αυταρέσκεια σοφού

κι ας το κατηγορούσα....

μπαααα!!! τα πόδια μου εκατό κιλά το καθένα...τα χέρια μου άλλα διακόσια...ακίνητη καθόμουνα

σιωπηλή, λόγια όμορφα και μαγικά, δεν έβγαλα κουβέντα...

μέσα μου τα σκεφτόμουνα...μα δεν τα μαρτυρούσα...

μια κρύωνα, μια ζεσταινόμουνα φριχτά, γι' αυτά ΤΑ μάτια θα μπορούσα

να πεθάνω...σκεφτόμουνα...τώρα...

το επόμενο λεπτό και να ΄ναι ένας γιορτινός θάνατος, μια ευτυχία...

"τι ερωτεύτηκες από μένα αλήθεια?" ρώτησε τελικά...

"τα μάτια σου, δεν έχω ξαναδεί ποτέ τέτοιο φωτεινό σκοτάδι" είπα...βαριά κατρακυλήσανε οι λέξεις

απ' το στόμα μου...βότσαλα που τσακίσανε την μοναξιά της λίμνης...

Σώπασε.

Λεπτά αιώνες.

Καρδιά ταμπούρλο.

Χέρια πουλιά.

Κι ύστερα ήρθε μι' ανάσα απ' τα βάθη της ψυχής...θλιμμένη, μωβ ανάσα...

"Μα...είσαι και ποιήτρια εσύ...μιλάς πολύ ωραία..."

Σώπασα.

Δεν ήθελα άλλο να πω.

Κοίταξα το ρολόι μου, αδιάκριτα, με κόπο.

Σηκώθηκα.

Έφυγα.

Όπως είχα έρθει.

Αναπάντεχα.

Στην πόρτα...κρέμασα ένα φιλί...στην άκρη των χειλιών...για να με περιμένει.

Δεν θα ξαναγυρίσω όμως ποτέ.

Τα όνειρα είναι για να μας ταξιδεύουν.

Αμα αρχίσουμε να τα ταξιδεύουμε εμείς...

Βούλιαξε το ταξίδι...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Αναγνώστες
















Α-βάσταχτο έγινε το σ αγαπώ..


Ρ-άγισε και ο καθρέφτης.


Μ- 'ακούς που σου φωνάζω


Α-γάπες δεν ανθήζουν πια εδώ..


Τ-α μεθυσμένα σ' αγαπώ απόμειναν


Α-λησμόνητες ώρες να θυμίζουν..


Ν-υχτερινών σιωπών!