...ξύπνησα νωρίς...
η καινούρια μέρα
μπουσούλαγε σα μωρό
στων σπιτιών τις στέγες
στης ενοχής μου το μπαλκόνι...
έτριψα τα μάτια,
έφτιαξα καφέ.
ταξίδεψα...
στου χθεσινού σου γέλιου
τη θάλασσα...
το κορμί μου φουρτουνιασμένο
ακόμα...
τρεκλίζει η λογική μου
στων ματιών σου
το κατάστρωμα...
φυλλοροώ...
κι απ' της καρδιάς μου
τους χτύπους
σκαρώνω μια άγκυρα
να ρίξω
στα μαλλιά σου...
εδώ να μείνεις...
στα βαθιά...
"να με αγαπάς…ακούς?'
σε διατάσσω
και μέσα απ' τη διαταγή
τη δύναμη μου
στις άκρες των χειλιών σου
καταθέτω…
τι ωφελεί η δύναμη πια
αφού μέσα στα δυο σου χέρια
απο έρωτα ζητάω να λιώσω
και ξανά
να με πλάσεις εσύ
απ' το ίδιο το υλικό
που γεννιούνται
τα θαύματα…
κι έτσι δικιά σου να 'μαι…
"
σάρκα κι αίμα…σου!
LinkWithin
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Α-βάσταχτο έγινε το σ αγαπώ..
Ρ-άγισε και ο καθρέφτης.
Μ- 'ακούς που σου φωνάζω
Α-γάπες δεν ανθήζουν πια εδώ..
Τ-α μεθυσμένα σ' αγαπώ απόμειναν
Α-λησμόνητες ώρες να θυμίζουν..
Ν-υχτερινών σιωπών!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου