Στους γκρεμούς δίπλα
περπατώ...
με βήματα απαλά,
λικνιστικά,
χορός μοιάζει...
Δίπλα μου
το απέραντο κενό
κι η ηχώ σωπαίνει...
Μουσική
τα λόγια σου...
κι η φωνή σου καμπάνα
αφυπνίζει
τους πόθους μου...
Μίλα μου εσύ...
Ήσυχα...γλυκά...
κι όταν έρθει η ώρα...
το αχ! σου δυνατό
να είναι...
Μέσα απ' την καρδιά
κατευθείαν...
και μετά το κενό...
Ελεύθερη πτήση
Πτώση?
Ποιος είπε?
Πες το...
Τώρα.....
"να με αγαπάς…ακούς?'
σε διατάσσω
και μέσα απ' τη διαταγή
τη δύναμη μου
στις άκρες των χειλιών σου
καταθέτω…
τι ωφελεί η δύναμη πια
αφού μέσα στα δυο σου χέρια
απο έρωτα ζητάω να λιώσω
και ξανά
να με πλάσεις εσύ
απ' το ίδιο το υλικό
που γεννιούνται
τα θαύματα…
κι έτσι δικιά σου να 'μαι…
"
σάρκα κι αίμα…σου!
LinkWithin
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Α-βάσταχτο έγινε το σ αγαπώ..
Ρ-άγισε και ο καθρέφτης.
Μ- 'ακούς που σου φωνάζω
Α-γάπες δεν ανθήζουν πια εδώ..
Τ-α μεθυσμένα σ' αγαπώ απόμειναν
Α-λησμόνητες ώρες να θυμίζουν..
Ν-υχτερινών σιωπών!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου