ο αναστεναγμός ενός μοναχικού δέντρου
μες στην καρδιά της Άνοιξης
σύννεφο έγινε
και σκαρφάλωσε στον ουρανό...
κι ύστερα,
τη νύχτα που αποκοιμήθηκαν οι ευχές
μια βροχούλα,
που έμοιαζε με κλάμα μικρού παιδιού,
έπεσε απαλά στη Γη
σκορπίζοντας μικρά υδάτινα φιλιά στους κόρφους της
έτσι,
σαν ονείρου σκόνη...
νύχτωσε εκεί έξω,
μεγαλώσαν οι σκιές
σε ψάχνω...
2 σχόλια:
Ποιος είδε δέντρο μοναχό
να 'χει ριγμένα φύλλα,
ποιος είδε και τις αγκαλιές
πού 'δωσα και που πήρα.
Ποιος άκουσε τα βήματα
απ' του σκακιού το πιόνι,
ποιος άκουσε τον ίδρωτα
πού 'πεσε στο σεντόνι.
Έλα μορφή αγαπημένη,
έλα όπως παλιά,
με το αγκάθινο στεφάνι
πού 'χες πάντα πρόχειρα.
Ποιος λάτρεψε το άρωμα
απ' το βρεγμένο χώμα,
ποιος χαίρεται το αντάμωμα
με το δικό σου σώμα.
Ποιος άπλωσε τα χέρια του
να πιάσει τα όνειρά του,
ποιος άγγιξε τις ομορφιές
που πέρασαν μπροστά του.
Καλημέρα Βούλα μου.
καλημερα και σε σενα καρδια μου!
Δημοσίευση σχολίου