της Νύχτας το βελούδινο χάδι,
παραπάνω δεν θέλω,
ούτε φωνές, ούτε χρώματα,
μοναχά ησυχία και προσμονή...
ξέρεις πως αναπνέει η ακίδα του έρωτα?
νευρικά και κοφτά
σαν κρουστό σε μπάντα...
ένα Φεγγάρι λαγοκοιμόταν πιο 'κει
κάποιος του έταξε την πληρότητα στο σκοτάδι
μα ήταν ψέμα...
η πληρότητα ζει μέσα στην ανταλλαγή
κι έτσι χάρισε ένα κομμάτι του στον ουρανό
το υπόλοιπο το 'στειλε στα όνειρά σου χτες...
σε βρήκε? σου μίλησε?
τι ακούς όταν με σκέφτεσαι άραγε?
την απεραντοσύνη της θάλασσας
ή το ουρλιαχτό των λύκων?
τα φώτα των φετινών Χριστουγέννων
αναβοσβήνουν με μανία
συναγωνίζονται τις μέρες που τρέχουν...
η γιορτή πέρασε...
ο απόηχος της μουσικής ξεψυχά,
τα αστραφτερά περιτυλίγματα φυλλοροούν
η χαρά όμως μπορεί και να τρύπωσε
στην γλάστρα του ψεύτικου έλατου...
ίσως γι' αυτό
τούτο το χαμόγελο ακέραιο μένει...
αλλιώς πρέπει να πιστέψουμε ξανά στις νεράιδες...
κι όλοι παλεύουν να μας πείσουν πως μεγαλώσαμε πια
για θαύματα και παραμύθια...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου