"να με αγαπάς…ακούς?'
σε διατάσσω και μέσα απ' τη διαταγή τη δύναμη μου στις άκρες των χειλιών σου καταθέτω…
τι ωφελεί η δύναμη πια
αφού μέσα στα δυο σου χέρια απο έρωτα ζητάω να λιώσω και ξανά να με πλάσεις εσύ απ' το ίδιο το υλικό που γεννιούνται
τα θαύματα…
κι έτσι δικιά σου να 'μαι…
" σάρκα κι αίμα…σου!

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

11 Ιανουαρίου 2010

απλά....όπως ανασαίνεις...


Ψαύω τα φλύαρα οστά του στέρνου σου,

τ' αφήνω να με οδηγήσουν πέρα μακριά

εκεί που απρόσμενα ένα φως ξεπροβάλλει...

Στην αρχή απ' τον χτύπο της καρδιάς σου...

Αφουγκράζομαι...

Ακούω το αίμα που λαγαρό κυλάει στις φλέβες σου

ταξίδι που ξεκινάει αέναα,

λεπτό το λεπτό,

κι ανολοκλήρωτο μένει πάντα

για να...

Πάντα για να...

Πόσο σου πάει η υγρή προσμονή, πόσο...

Φωτογραφίζω στη μνήμη μου

μικρές σου στιγμές.

Ασήμαντες.

Ασήμαντες?

Το φως που τρεμοπαίζει στα μάγουλά σου

άμα νυχτώνει,

τους ίσκιους που κατρακυλάνε απ' τα βλέφαρά σου

μόλις τα χαμηλώνεις,

το ρο σου που γάργαρα ξεπλένει το θόρυβο της πόλης

λες "μωρό"

και τρυφερά βασιλεύουν οι ήχοι,

σβήνουν μαλακά οι οξείες

κι όλες οι λέξεις πλέουν απαλά

μέσα σε μια μελένια θάλασσα...

Κι όμως,

το μέλι δεν σου πρέπει...

Τόσο γλυκό όσο πικρό,

τόσο μαύρο όσο άσπρο,

τόσο κόκκινο...

Μα δεν το ξέρεις...

Με την αφέλεια της μη γνώσης

στέκεις απέναντι στα πράγματα,

με μάτια παιδιού

κοιτάς τον ήλιο που δύει κατάματα

και δίχως να το ξέρεις

χαρίζεις σάρκα και ψυχή στο όνειρο...

Απλά...όπως ανασαίνεις...

1 σχόλιο:

ΓΙΑΝΝΑ είπε...

Απλά...όπως ανασαίνεις...!!!

καλησπερα!!

Αναγνώστες
















Α-βάσταχτο έγινε το σ αγαπώ..


Ρ-άγισε και ο καθρέφτης.


Μ- 'ακούς που σου φωνάζω


Α-γάπες δεν ανθήζουν πια εδώ..


Τ-α μεθυσμένα σ' αγαπώ απόμειναν


Α-λησμόνητες ώρες να θυμίζουν..


Ν-υχτερινών σιωπών!