δεν είναι εύκολο...

Δεν είναι εύκολο,

έχω δουλειές,

τρέχω να προφτάσω,

7.45 έφυγα,

5 το απόγευμα μαγειρεύω,

10 το βράδυ ετοιμάζω τα αυριανά.

Δεν είναι εύκολο,

μόλις ξυπνήσω το πρωί

φορώ τα "πρεπει" μου κατάσαρκα,

μα πώς θα βγω;

γυμνή στον κόσμο;

δεν κάνει,

θα ντραπώ,

θα πονέσω,

θα εκτεθώ,

θα ματώσω.

Δεν είναι εύκολο,

χιλιάδες άνθρωποι περιμένουν από μένα,

αγάπη,

αποδοχή,

φροντίδα,

νοιάξιμο,

χρόνο,

διάθεση.

Όχι, όχι, δεν είναι καθόλου εύκολο,

με κοιτάς σα να μην το πιστεύεις

κι όμως σου λέω αλήθεια.

Τακτοποίησα τα πράγματα μου,

διπλωμένα με τάξη,

το ένα πάνω στο άλλο,

αλλού  τα άσπρα, αλλού τα μαύρα, αλλού τα κόκκινα,

κόκκινα είπα;

Δεν φοράω ποτέ κόκκινα.

Τραβάνε την προσοχή και δεν...

Τελοσπάντων ντουλάπια εντός κι εκτός τακτοποιημένα.

Δεν είναι εύκολο,

από πού να ξεκινήσω;

Να ανοίξω πόρτες και παράθυρα,

να ανακατέψω τα χρώματα,

να τραβήξω τις ώρες να μακρύνουν.

Να εμπιστευτώ τις λέξεις που με γέλασαν,

να ταξιδέψω σε ξένα μάτια το ίδιο καράβι,

ξέρεις με τι κόπο το έσωσα την τελευταία φορά;

Αύτανδρο θα βυθιζότανε σου λέω,

γι' αυτό...δεν είναι καθόλου εύκολο.

Το κορμί μου πολυάσχολη λεωφόρος,

άσφαλτος που σκάει  στη ζέστη και γλιστρά στις βροχές.

Η συνεχή κίνηση με εμποδίζει να σκέφτομαι,

να θέλω, να ονειρεύομαι.

Τώρα πώς μου ζητάς να βγούμε μια βόλτα στα σύννεφα;

Αλήθεια, τα σύννεφα ήταν πάντα εκεί

όλα αυτά τα χρόνια;

Φοβάμαι το πόσο απλά μοιάζουν όλα μαζί σου.

Εσύ;