Φευγαλέα σε είδα...
στη σχισμή των Ωρών...
εκεί ανάμεσα...
αμέριμνη ήσουνα...
κι η νύχτα γύρω σου
βεγγαλική...
έλαμπες κόκκινα...
σαν αγάπη
που...
ετοιμάζεται ν' ανθίσει
ή σαν ρόδο ανθισμένο
που αναίτια αγαπάς...
αναίτια?
τα ανάθρεψες
γι' αυτό...
το πότισες
με λόγια της καρδιάς
και δάκρυα,
γι' αυτό...
σπόρος ακόμα ήταν...
με τρεμάμενα δάχτυλα
το πρώτο φυλλαράκι του
ακούμπησες...
γι' αυτό...
μέσα σου από πριν
και για μετά...
πολύ...
όσο...
κι όσο ακόμα δεν...
αντέχεις μου είπες...
αντέχω κι εγώ...
ψυχή μου όμορφη!
αιωρείται η αύρα σου
στη μνήμη μου
και ευωδιάζω...
γλυκά
με πληγώνει σήμερα
η βροχή...
σ' ακουμπάει και σένα
το ξέρω...
σε σημεία
που εγώ δεν...
θ' ακουμπήσω
ποτέ...
Ποτέ...
τι ασήκωτη λέξη...
ψιθύρισα το όνομά σου
στην βροχή...
παλιά μου αδυναμία...
και η βροχή και τ' όνομα...
μου 'πε πως θα'ρθει
να σε βρει...
γυρεύοντας
κι από σένα ένα σημάδι...
αχ! των Καιρών τα σημεία...
δεν υπομονεύουν στιγμή...
όλα τώρα...
καθαρά και πλυμμένα
τα θέλουν...
κι εγώ...
τι?
απλά περιμένω...
"να με αγαπάς…ακούς?'
σε διατάσσω
και μέσα απ' τη διαταγή
τη δύναμη μου
στις άκρες των χειλιών σου
καταθέτω…
τι ωφελεί η δύναμη πια
αφού μέσα στα δυο σου χέρια
απο έρωτα ζητάω να λιώσω
και ξανά
να με πλάσεις εσύ
απ' το ίδιο το υλικό
που γεννιούνται
τα θαύματα…
κι έτσι δικιά σου να 'μαι…
"
σάρκα κι αίμα…σου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου