"να με αγαπάς…ακούς?'
σε διατάσσω και μέσα απ' τη διαταγή τη δύναμη μου στις άκρες των χειλιών σου καταθέτω…
τι ωφελεί η δύναμη πια
αφού μέσα στα δυο σου χέρια απο έρωτα ζητάω να λιώσω και ξανά να με πλάσεις εσύ απ' το ίδιο το υλικό που γεννιούνται
τα θαύματα…
κι έτσι δικιά σου να 'μαι…
" σάρκα κι αίμα…σου!

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

10 Μαρτίου 2008

είναι κάτι τριαντάφυλλα...

που ανθίζουν καταμεσής του χειμώνα...δειλά και ντροπαλά...

φλέβες χρωματιστές κρύβουν μέσα σε μια πράσινη, τρυφερή

καρδιά...κρυμμένη καλά κάτω από μεγάλα φύλλα...μπορεί

να μείνουν έτσι καμουφλαρισμένα για πάντα...μέχρι ένα - ένα

τα πέταλά τους να φιλήσουν τη γη κι η μυρωδιά τους να

εξατμιστεί στον αέρα...χωρίς κανένα χέρι να τα κόψει ποτέ,

χωρίς να στολίσουν κανενός κοριτσιού το αθώο κεφάλι ή

το κρυστάλλινο βάζο μιας τρανής κυράς...αθόρυβα ρόδα...

κι άλλες φορές πάλι...μπορεί κάποιο παιδί, απρόσεχτα ρομαντικό

ή ξένο...να πιαστεί στ' αγκάθια της μαμάς τριανταφυλλιάς και

καθώς παλεύει ν' απελευθερωθεί να παρατηρήσει...

τα χρώματα πρώτα, της ζωής τα στίγματα στα πέταλα

κι ύστερα...με χέρια τρεμάμενα...να αγκαλιάσει τη μαγεία

που απλόχερα ξεχειλλίζει απ' τα ολάνοιχτα πέταλα...

και να ρουφήξει τη ζωή...

τι κι αν τη στιγμή που συναντήθηκαν...

το ρόδο είχε ανοίξει όλη την τρανταφυλλένια καρδιά του

στον ήλιο?...έπαψε να είναι όμορφο πια?...

τα τριαντάφυλλα αγάπη μου...όσα χρόνια κι αν περάσουν

πάντα θα μαγεύουν τους απλούς θνητούς με το άρωμά τους

ακόμα κι όταν παλιώνουν ανάμεσα στις σελίδες

ενός κλειστού βιβλίου...κάποιος θα βρεθεί τη σωστή στιγμή

να ανοίξει το βιβλίο και τότε παίρνουν ζωή....

για σένα...που δεν σου άρεσαν τα ηλικιακά κοπλιμέντα...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Αναγνώστες
















Α-βάσταχτο έγινε το σ αγαπώ..


Ρ-άγισε και ο καθρέφτης.


Μ- 'ακούς που σου φωνάζω


Α-γάπες δεν ανθήζουν πια εδώ..


Τ-α μεθυσμένα σ' αγαπώ απόμειναν


Α-λησμόνητες ώρες να θυμίζουν..


Ν-υχτερινών σιωπών!