Σ' έναν χειμωνιάτικο κήπο
Λευκό
Σαν τον παράδεισο
Μου έδωσες ένα φιλί
Χιόνιζε
Το κόκκινο βάφει ανεξίτηλα
Τα χρόνια μας
Σκοτώνει
Ότι αγαπάμε η μνήμη
Κι η αλήθεια του λόγου
Ξίφος
Καλά ακονισμένο
Τις σάρκες μας κόβει
Γλυκά
Μωρό μου μη με ξεχάσεις
Γρήγορα!
"να με αγαπάς…ακούς?'
σε διατάσσω
και μέσα απ' τη διαταγή
τη δύναμη μου
στις άκρες των χειλιών σου
καταθέτω…
τι ωφελεί η δύναμη πια
αφού μέσα στα δυο σου χέρια
απο έρωτα ζητάω να λιώσω
και ξανά
να με πλάσεις εσύ
απ' το ίδιο το υλικό
που γεννιούνται
τα θαύματα…
κι έτσι δικιά σου να 'μαι…
"
σάρκα κι αίμα…σου!
LinkWithin
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Α-βάσταχτο έγινε το σ αγαπώ..
Ρ-άγισε και ο καθρέφτης.
Μ- 'ακούς που σου φωνάζω
Α-γάπες δεν ανθήζουν πια εδώ..
Τ-α μεθυσμένα σ' αγαπώ απόμειναν
Α-λησμόνητες ώρες να θυμίζουν..
Ν-υχτερινών σιωπών!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου