να βρω όλα τα χαμένα...

...καταμεσής του χιονιού...

εκεί που όλα είναι παγωμένα

και μοναχικά,

εκεί που τίποτα πια δεν περιμένεις

κι ανάβεις τσιγάρο,

για συντροφιά...

για κοίτα πίσω σου,

ακόμα και τα βήματά σου λείπουν απόψε,.

τα καταπίνει το χιόνι,

τα εξαφανίζει η νυχτιά

δεν ξέρεις τι άλλο να κάνεις...παρά μόνο

να πηγαίνεις...

κλειστές οι οδοί...

ανοιχτές οι πίκρες...

από πάντα θυμάσαι,

τότε...

μα εντελώς αναπάντεχα,

ξαφνικά

και χωρίς καμιά προειδοποίηση

σκάει...

μια φωτοβολίδα αστρόσκονης

και φεγγοβολά...

φεγγοβολάς κι εσύ

καθώς την κοιτάς,

σαν παιδί σε γιορτή ξωτικών,

προσκεκλημένο,

οποία τιμή...

κι αναίτια - έτσι μοιάζει -

χαμογελάς...

Κι είναι το γέλιο σου αυτό

που κάνει τη νύχτα

να μοιάζει μαγική, και τότε...

σ' ανακαλύπτω.

Πάλι και πάλι απ' την αρχή

και ανακτώ τις αλώσεις

όλες

που με μάτωσαν

κάποτε...

πάει πια...πέρασε!

Γέλα μου πάλι!