...επειδή κάποια πρωινά πονάνε, σα μελανιές από απρόσεχτα χτυπήματα...
κι η ζωή σου μοιάζει με γκρεμισμένο κάστρο στην καρδιά της μοναξιάς...
..................................................................................................................
Γκρεμιστήκαν τα τείχη.
Οι πύργοι ερημώσαν.
Ο πανικός σεργιανάει πάνω
απ' τα κεφάλια του πλήθους.
Σαν βροχή που δε λέει
Να καρπίσει.
Ξέμαθε.
Θερίζει μονάχα.
Σε στείρα γη.
Τα βρώμικα δάχτυλα
των στρατιωτών
αλώνουν τα μεγαλεία
που ξεφτίσαν.
Ακοπα!
"Σήμερα δεν μου είπες καλημέρα!"
"να με αγαπάς…ακούς?'
σε διατάσσω
και μέσα απ' τη διαταγή
τη δύναμη μου
στις άκρες των χειλιών σου
καταθέτω…
τι ωφελεί η δύναμη πια
αφού μέσα στα δυο σου χέρια
απο έρωτα ζητάω να λιώσω
και ξανά
να με πλάσεις εσύ
απ' το ίδιο το υλικό
που γεννιούνται
τα θαύματα…
κι έτσι δικιά σου να 'μαι…
"
σάρκα κι αίμα…σου!
LinkWithin
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Α-βάσταχτο έγινε το σ αγαπώ..
Ρ-άγισε και ο καθρέφτης.
Μ- 'ακούς που σου φωνάζω
Α-γάπες δεν ανθήζουν πια εδώ..
Τ-α μεθυσμένα σ' αγαπώ απόμειναν
Α-λησμόνητες ώρες να θυμίζουν..
Ν-υχτερινών σιωπών!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου