Δε φτιάχνει ο έρωτας την ποίηση
Η ποίηση τον έρωτα γεννά.
Κι έχει μια άγρια γλύκα
Η όψη της τότε
Η όψη σου τώρα
Στα μάτια σου αντανακλούν κόκκινα φώτα
Όπου κι αν σ' ακουμπήσω καις
Κι είσαι τραχιά
Σαν βράχος της ερήμου
Και σκοτεινή
Σα νύχτα του θανάτου
Ο πειρασμός ...
Ο πειρασμός φωνάζει το όνομά σου
Κι εγώ για ν' αμαρτήσω
Δεν φοβάμαι ...
"να με αγαπάς…ακούς?'
σε διατάσσω
και μέσα απ' τη διαταγή
τη δύναμη μου
στις άκρες των χειλιών σου
καταθέτω…
τι ωφελεί η δύναμη πια
αφού μέσα στα δυο σου χέρια
απο έρωτα ζητάω να λιώσω
και ξανά
να με πλάσεις εσύ
απ' το ίδιο το υλικό
που γεννιούνται
τα θαύματα…
κι έτσι δικιά σου να 'μαι…
"
σάρκα κι αίμα…σου!
LinkWithin
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Α-βάσταχτο έγινε το σ αγαπώ..
Ρ-άγισε και ο καθρέφτης.
Μ- 'ακούς που σου φωνάζω
Α-γάπες δεν ανθήζουν πια εδώ..
Τ-α μεθυσμένα σ' αγαπώ απόμειναν
Α-λησμόνητες ώρες να θυμίζουν..
Ν-υχτερινών σιωπών!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου