πικρός είναι...
σα να του λείπει η ζάχαρη...
έβαλα...
τρεις κουταλιές γεμάτες...
μα πάλι...
κι είναι και κάπως...
ζεστός, κρύος, άγευστος...
πικρός είναι...
γουλιά στη γουλιά
και μου λείπεις...
το τσιγάρο βαρύ...
δεν με πιάνει...
η μέρα δύσκολη
δεν την πιάνω...
νευριάζω ξανά...
μα τι πικρός καφές
είναι αυτός?
δεν πίνεται λέμε...
μου λείπεις...
η σκέψη σου
καθώς έπινα την πρώτη γουλιά
το όνομά σου...
φυλαχτό μου ήταν
τώρα?
πώς θα βγω αφύλαχτη
ν' αντιμετωπίσω τον κόσμο?
χωρίς εσένα?
πικρός είναι
σου λέω
και ο καφές και ο κόσμος
χωρίς εσένα...
"να με αγαπάς…ακούς?'
σε διατάσσω
και μέσα απ' τη διαταγή
τη δύναμη μου
στις άκρες των χειλιών σου
καταθέτω…
τι ωφελεί η δύναμη πια
αφού μέσα στα δυο σου χέρια
απο έρωτα ζητάω να λιώσω
και ξανά
να με πλάσεις εσύ
απ' το ίδιο το υλικό
που γεννιούνται
τα θαύματα…
κι έτσι δικιά σου να 'μαι…
"
σάρκα κι αίμα…σου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου