Μια φωνή...
Ο ήχος
Ζωής κλίμακα
Το α, το ο, το ωμέγα
Τα σύμφωνα τα μασάς γλυκά
Κι όταν τ' αρθρώνεις
Φτύνεις χελιδόνια κι άσπρους γλάρους
Παλιώσαν πια οι μουσικές
Του συρμού στ' αυτιά μου.
Έμεινε μόνο η φωνή σου
Να τρέμει απαλά
Στο φύσημα του αγέρα
Κι όταν μιλάς...
Άμα...
Κοπάδια πουλιά να σαλπάρουν
Για ταξίδια...
Νέα.
"να με αγαπάς…ακούς?'
σε διατάσσω
και μέσα απ' τη διαταγή
τη δύναμη μου
στις άκρες των χειλιών σου
καταθέτω…
τι ωφελεί η δύναμη πια
αφού μέσα στα δυο σου χέρια
απο έρωτα ζητάω να λιώσω
και ξανά
να με πλάσεις εσύ
απ' το ίδιο το υλικό
που γεννιούνται
τα θαύματα…
κι έτσι δικιά σου να 'μαι…
"
σάρκα κι αίμα…σου!
LinkWithin
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Α-βάσταχτο έγινε το σ αγαπώ..
Ρ-άγισε και ο καθρέφτης.
Μ- 'ακούς που σου φωνάζω
Α-γάπες δεν ανθήζουν πια εδώ..
Τ-α μεθυσμένα σ' αγαπώ απόμειναν
Α-λησμόνητες ώρες να θυμίζουν..
Ν-υχτερινών σιωπών!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου