...πολλά θα σου έγραφα,
έτσι πίστευα,
έτσι νόμιζα,
μετά θα έκλεινα την πόρτα.
Οταν την ανοίγεις τη ρημάδα στους αέρηδες
μπορείς να φανταστείς τι γίνεται?
Κι ύστερα,
βρήκα σε μια γωνιά της ψυχής μου
αυτό το τραγούδι...
Αχ! δεν γερνάει η καρδιά η ρουφιάνα...
Στις επάλξεις με θέλει
πάντα...
Κι είπα...
Τι νόημα έχει?
Καμιά φορά και τα λόγια μας χαλάνε
και τα γράμματα μας πονάνε...
Ας μιλάμε μονάχα με μουσικές...
Εξω θα βγω,
κάτω απ' τα μάτια της Νύχτας
θα σταθώ
και θα σου στείλω ένα φιλί,
κι ένα τσιγάρο θ' ανάψω
κι ελπίζω στους καπνούς μέσα
να σε δω...
χαζούλι...
"να με αγαπάς…ακούς?'
σε διατάσσω
και μέσα απ' τη διαταγή
τη δύναμη μου
στις άκρες των χειλιών σου
καταθέτω…
τι ωφελεί η δύναμη πια
αφού μέσα στα δυο σου χέρια
απο έρωτα ζητάω να λιώσω
και ξανά
να με πλάσεις εσύ
απ' το ίδιο το υλικό
που γεννιούνται
τα θαύματα…
κι έτσι δικιά σου να 'μαι…
"
σάρκα κι αίμα…σου!
LinkWithin
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Α-βάσταχτο έγινε το σ αγαπώ..
Ρ-άγισε και ο καθρέφτης.
Μ- 'ακούς που σου φωνάζω
Α-γάπες δεν ανθήζουν πια εδώ..
Τ-α μεθυσμένα σ' αγαπώ απόμειναν
Α-λησμόνητες ώρες να θυμίζουν..
Ν-υχτερινών σιωπών!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου