...της βροχής που θα'ρθει
γλυκά της μίλησα...
σιγαλά σιγαλά
στο αυτάκι...
λόγια παλιά και μυστικά
από βιβλία αλλοτινά
βγαλμένα...
μέσα στις χούφτες μου
απαλά την κανάκεψα...
σαν νιόβγαλτο σπουργίτι
αφτέρουγο ακόμα...
να μην πάθει,
να μην πέσει,
να μην πονέσει...
τρυφερή να 'ναι
σαν μικρού κοριτσιού
μιλιά...
να 'χει γαλαζιο χρώμα...
τ' ουρανού το πιο
μελένιο στάλαγμα...
και να μυρίζει γιασεμί...
για Σε ειμί...
κατα πώς λέγανε
οι γιαγιάδες...
κι ύστερα...
του κορμιού σου
το περίγραμμα
ζωγράφισα
και την ορμήνεψα
να 'ρθει να σ' ανταμώσει...
μυστικά και κρυφά
στο μυαλό σου να μπει
και στων χειλιών σου
το παγκάκι
να ξαπλώσει...
θα 'ρθει...
να ξέρεις...
απροσκάλεστη,
απρόσμενη.
απροσδόκητη...
μα εντελώς για Σένα...
-------------
θα περιμένεις?
"να με αγαπάς…ακούς?'
σε διατάσσω
και μέσα απ' τη διαταγή
τη δύναμη μου
στις άκρες των χειλιών σου
καταθέτω…
τι ωφελεί η δύναμη πια
αφού μέσα στα δυο σου χέρια
απο έρωτα ζητάω να λιώσω
και ξανά
να με πλάσεις εσύ
απ' το ίδιο το υλικό
που γεννιούνται
τα θαύματα…
κι έτσι δικιά σου να 'μαι…
"
σάρκα κι αίμα…σου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου