οι ξαφνικές βροχές
μου λένε το όνομά σου
στάζουν φιλιά και λόγια ξεχασμένα
στην άκρη του παραθυριου
το αχ που έτρεμε ξέπνοο
επάνω στο σεντόνι
της προσμονής το ρίγος το ανεπαίσθητο
εκείνο που στο στήθος σου ψυχομαχούσε
θυμάσαι?
σε σάρκα στεγνή επάνω
ακροβατώ τις μπόρες που θα'ρθουν
χωρίς εσένα
ξέμεινα ακουμπισμένη στον τελευταίο κεραυνό
να περιμένω...
αστράφτει ακόμα
μα την επιστροφή σου
δεν την φωτογραφίζει ο καιρός
κι όσο κι αν πίνω τη βροχή
δεν ξεδιψάω
ακριβέ μου
2 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου