είδα...

Κοίτα με!

Είπες ...

Κι εγώ στις ρωγμές του κορμιού σου

Που έχασκαν σκοτάδι

Τον ανθισμένο γκρεμό είδα

Που με καλούσε ολόχαρος

Τη θάλασσα

Που απλωνότανε απέραντη

Μέχρι εκεί που άγγιζε

Του αοράτου η ματιά

Τον φάρο

Που μοναχικός έστεκε μες στα κύματα

Στις γειτονιές του κόσμου ξακρεμένος

Κοίτα με!

Είπες ...

Κι είδα ...

Τα ταξιδιάρικα του πόθου τα πουλιά

Που δρόμο έβρισκαν στα μάτια σου

Κι ένα καράβι που αρμένιζε

Στων φλεβών σου τα αχνιστά ποτάμια

Ξετρελλαμένο...

Την ευωδιά του γιασεμιού του πρωτάνθιστου

Είδα ...

Να ιδρώνει στον κόρφο σου

Και την χαρά την εκρηκτική του ιβίσκου

Αλικα τα χείλια σου να βάφει

Κι ύστερα ...

Μια έρημο είδα

Να γίνεται θάλασσα

Και μια γη

Τον ουρανό να γητεύει

Είδα...

Κι απ' αυτόν όμοια να γητεύεται...

Και πετρώματα σπάνια

Να γυαλίζουν στο χρόνο

Σαν λίθοι πολύτιμοι

Είδα...

Κι ένα φεγγάρι

Ν' ανταμώνει τον ήλιο μεσοπέλαγα

Κι έτσι αγκαλιαστά ν' αρμενίζουν

Στο μεγαλείο του ωκεανού

Της αγκαλιάς σου

Είδα ...

Τα μυστικά της ζωής είδα ...

Τη μορφή σου τη γήινη

Του θεού την ουσία ν' αγγίζει

Είδα ...

Εσένα είδα αγάπη μου ...

Και μόνο φως γέμισε η ματιά μου!