απέναντι...

απέναντι πέρασες

κρατώντας μια ομπρέλλα,

για τον ήλιο

είπες,

τις βροχές τις αποζητούσες,

κομμάτι δικό σου ήταν

από τι να φυλαχτείς?

στη χούφτα σου

δυο κλωνιά βασιλικό

κι ένα βότσαλο

που μύριζε φυγή

πώς τα κατάφερνες πάντα...

όλες σου οι κινήσεις

τις μυρωδιές της ζωής

να φέρουν...

το φανάρι

σαστισμένο στο πεζοδρόμιο

αναβόσβηνε ρυθμικά

λες και σε γιορτή οδηγούσε

κόρνες αυτοκινήτων πίσω σου

και φρένα που στριγγλίζανε

ξετρελλαμένα

μα εσύ,

στα σκαλιά του Ήλιου πατώντας

αδιάφορη,

απέναντι πέρασες

άνοιξες την πόρτα τ' ουρανού

κι έφυγες

δίχως να ρίξεις

ούτε μια ματιά τελευταία...

άλλωστε

δεν πίστευες

πως το τέλος υπάρχει...

πάντα ήσουνα οπαδός

της αρχής!