καίω
τραχύς ο ήλιος του μεσημεριού
τις αντιστάσεις μου
λιώνει
κι ο αγέρας
που απ' τα στήθεια σου ανάμεσα
ροβολάει
κι αυτός
της ερήμου τα χνώτα έχει
σκάει το δέρμα της απόστασης
άνυδρο χώμα
κι οι θάλασσες του κόσμου
λίγες κι αρμυρές
την δίψα των χειλιών σου
δεν τη σβήνουν
ακόμα αντηχούν στο άδειο σπίτι
τα λόγια σου
πασπαλισμένα αστρόσκονη
που σε κάθε ανάσα σου σπάει
κι ένα μικρό πυροτέχνημα
υψώνεται στο στερέωμα
σπαρταράει το απόγευμα
χωρίς Σου
κι εκείνη η γωνίτσα στο κρεβάτι
Σε περίμενε πάντα
θαρρώ
μαραζωμένη με κοιτά...
λείπεις
κι οι αισθήσεις μου όλες
εξεγείρονται
ακούω τον αχό της επανάστασης
που ξεσηκώνει η έλλειψή σου
και δεν μπορώ να είμαι πια
η ψυχρή φωνή της εξουσίας
παρά ένας έφηβος οπαδός
που φωνάζει κι αυτός
μαζί με τους άλλους
σε θέλω!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου