...τεμπελιάς συνέχεια...και γράφω για να κάνω παρέα στον καφέ
που μαραζώνει μοναχός μες στο ποτήρι...λιώνουν τα παγάκια
για χάρη του μα αυτός δεν το νιώθει...ίσως γιατί έχει συνηθίσει
αλλιώς να του δείχνουν πως τον νοιάζονται...όλα έχουν να κάνουν
με τον τρόπο...με την έκφραση, με τη συνήθεια...όλα σχετικά είναι
ίσως και να μην καταλαβαίνω...είναι φορές που προσπαθώ μέσα
σε μια δίνη να ισορροπήσω, να μεταφέρω άθικτα τα ποτά, γίνεται?
και ξέχειλα κιόλας...όχι μισογεμάτα...πού πας αγάπη μου? σύχρηστη
θα γίνεις...θα τ' ακούσεις κι από πάνω...ίσως να 'μαι αλλού από
καιρό...να λείπω...ν' απουσιάζω...τόσα χρόνια μες σε βιβλία και σε
δουλειές ξέμαθα...ίσως να μην τα καταφέρνω...να θες κάτι άλλο...
αυτή την τρέλλα που εγώ δεν θεωρω ότι είναι αγάπη αλλά απόγνωση
η αγάπη είναι φωτιά αλλά και γλύκα και νοιάξιμο και φροντίδα και
τρυφεράδα και στοργή και πάθος και πόθος και παραλογισμός και ζωή
είναι όλα...αλλά...πάνω απ' όλα ακούει και σε ακούει...κι όταν είσαι στην
άκρη της γέφυρας και κοιτάς το κενό δεν σε σπρώχνει άγαρμπα να
πέσεις...έτσι λέω εγώ τώρα...που έχω πιει κι ένα καφάσι μπύρες...εσείς?
εσεις πάλι...τι λέτε εσείς? γιατί έχω και απορίες....
1 σχόλιο:
Δημοσίευση σχολίου