"να με αγαπάς…ακούς?'
σε διατάσσω και μέσα απ' τη διαταγή τη δύναμη μου στις άκρες των χειλιών σου καταθέτω…
τι ωφελεί η δύναμη πια
αφού μέσα στα δυο σου χέρια απο έρωτα ζητάω να λιώσω και ξανά να με πλάσεις εσύ απ' το ίδιο το υλικό που γεννιούνται
τα θαύματα…
κι έτσι δικιά σου να 'μαι…
" σάρκα κι αίμα…σου!

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

24 Σεπτεμβρίου 2008

σ' εσένα που διαβάζεις...

σ' εσένα που διαβάζεις...

...μιλάς...μιλάω...μιλάμε...οι λέξεις βαρκάκια σ' έναν ωκεανό που αφήνονται έρμαια

των κυμάτων...ανισοϋψή μεγέθη...άφησα τα κλειδιά της ψυχής μου στο πάσο της

κουζίνας κι εσύ με ρωτάς πού είναι η ζάχαρη? κοίτα γύρω σου! τι βλέπεις? δεν μπορεί

να μη βλέπεις τόσες χιλιάδες μικρές νεράιδες που παρήγγειλα να σε συντροφεύουν

όσο λείπω...ούτε τα άστρα που κρέμασα στον δρόμο σου για να 'ναι πάντα φεγγερός...

ξέρω...φοβάσαι το σκοτάδι...μα είμαι εδώ...μακριά αλλά δίπλα σου!! αν απλώσεις το

χέρι θα με αγγίξεις...ζω στη θύμιση και στην προσμονή σου...ζεις στη σκέψη και στην

αποθυμιά μου...κι όταν νυχτώνει...τότε που όλα μαβιά γίνονται...τότε για ν' αντέξω

ανάβω τα μάτια σου κι οι βραδιές μου στα χρυσά ντύνονται...περίλαμπρες όλες...

παρελαύνουν μία - μία...με χαρά και περηφάνεια που μπόρεσαν να κλέψουν λίγο

απ' το άρωμά σου και μαγικές να ντυθούν...κι ύστερα με ρωτάς αν σ' αγαπώ?

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

σε νιωθω κοντα μου
δε βλεπω τις νεραιδες
σε ευχαριστω για το φως
και αποψε που ειμαι μονη
και που σε λιγο πολυ κοσμο θα δω
αλλα παλι μονη θα ειμαι
θα σε σκεφτομαι
γιατι εσυ μου εδειξες που ειναι η ζαχαρη.
ενα χαμογελο για εσενα.

Αναγνώστες
















Α-βάσταχτο έγινε το σ αγαπώ..


Ρ-άγισε και ο καθρέφτης.


Μ- 'ακούς που σου φωνάζω


Α-γάπες δεν ανθήζουν πια εδώ..


Τ-α μεθυσμένα σ' αγαπώ απόμειναν


Α-λησμόνητες ώρες να θυμίζουν..


Ν-υχτερινών σιωπών!