...στο κινητό μου έβαλα σαν φόντο την εικόνα ενός συρμού του μετρό που τρέχει
μ' αυτόν τον τρόπο μάλλον ήθελα να ξορκίσω την ταχύτητα που διέπει πια τις ζωές
μας...τα κάνουμε όλα fast - food...την τροφή, τον ύπνο, τον καφέ, την αγάπη,
το φόβο, τη θλίψη μας...όλα...μπαίνουμε στο βαγονάκι μας και δρόμοοοο....κοιτάμε
τη ζωή απ' το παράθυρο και τη βλέπουμε να προσπερνάει...εμείς προσπερνάμε
στην ουσία κι όχι αυτή...ακόμα κι ο κουβέντες μας fast - food...έγιναν...ακριβώς έτσι,
ο λόγος θέλει χρόνο αν είναι να τρυπώσει πιο βαθιά απ' το δέρμα...αν είναι να βρει
καρδιά ή να μπορέσει να περπατήσει στο δάσος της θλίψης...πώς αλλιώς? τρέχοντας
με φράσεις κομμένες, με βιαστικούς χαιρετισμούς δεν προλαβαίνει ν' ανοίξει καμμιά
πόρτα...κι ας λέμε βαθυστόχαστα νοήματα φιλοσοφώντας...κι ας...άκουσέ με! κάτσε
μία φορά ν' ακούσεις τι έχω να σου πω...δώσε χρόνο στον φόβο μου να καταλαγιάσει
στην επιθυμία μου ν' αναδυθεί, στην ανάγκη μου να γίνει φράσεις...κι ύστερα μίλα μου
απλά, σιγά, από καρδιάς...ο χρόνος φεύγει και ξανάρχεται σε κύκλο δεμένος...εμείς
μέσα στον απέραντο και γρήγορα τούτο κόσμο....θα χαθούμε...ακούς?...εεε? ακούς?
μπαααα....σε βλέπω να τρέχεις ήδη να προλάβεις την επόμενη δουλειά...χαθήκαμε...
αλλά πρόσεξε...την ώρα που θα κατεβαίνεις απ' τον συρμό σου...ως να πατήσεις στη
Γη...υπάρχει ένα διάκενο...εκεί όλοι την πατάμε, στο διάκενο...mind the gap...ακούς?
4 σχόλια:
oraio fonto. Ora gia allages
να πω οτι εχεις δικιο; ψεμματα θα πω...ευχαριστω για το σχολιο!!
:-)
mind the gab
εξυπνο και νιωθω πως αναφερεσε σε ολους
fei..fei..γλυκεια μου!!!υπεροχα τα λογια σου,ομως θα σου γνωρισω την δημιουργο αυτον τον υπεροχων στοιχων που δυστυχως δεν ειμαι εγω...
Ειναι μια πολυ καλη φιλη και ειναι πραγματι τιμη μου που την γνωρισα,απλα εγω την θαυμαζω και ζω στην σκια της!
http://ex-desert.blogspot.com/
armatan..
πρεπει να την γνωρισεις..
Δημοσίευση σχολίου