κι ας νυχτώνει...

...αλαφρά πάτησα στον ύπνο σου

τρίζουν τα βήματα της μνήμης θαρρώ,

καλύτερα δίχως,

άκου με...

μια γουλιά όνειρο απ' τα χείλια σου ζήτησα,

διψούσα τόσο

κι η νύχτα αργούσε πολύ...

μια τούφα απ' τα μαλλιά σου

κρατούσε το δρόμο

σμάρι τα περιστέρια

στα όνειρά σου κούρνιαζαν

και ησυχία δεν έκαναν...

διάλεξα μιαν άκρη και κάθισα

με συστολή

κι ύστερα απ' το δισάκι μου

την πραμάτεια μου όλη

ξεδιάλεξα

λιβάνι και μύρο

και δυο χέρια παγωμένα

που λαχταρούσαν αγκαλιά

αυτά σε τιμή ευκαιρίας τα έδινα

αλλά σε δύσκολο πελάτη,

τα παράξενα της δουλειάς,

ξέρεις...

άναψα τσιγάρο

και μια μικρή φωτιά

από καιόμενα όνειρα,

ξύλα και προσάναμμα δωρεάν

ο σπινθήρας της έναρξης όμως πανάκριβος

κι ύστερα μες στα μάτια μου σε τύλιξα

να μην κρυώσεις...

ξημέρωσε κάποτε

κι ήταν πια η ώρα να φύγω

ήσυχα,

πάντα ήσυχα,

σιωπηλά έσβησα τη νύχτα και βγήκα απ' το πλάνο

στο πουθενά πηγαίνοντας,

να ντύνεσαι ζεστά

και να προσέχεις

κι άμα κρυώνεις τα βράδια

να θυμάσαι

ότι φοράς για πάντα τα μάτια μου

καρδιά μου...

καλημέρα!

κι ας νυχτώνει...

καλημέρα σου λέω...