κάτω απ' τον ίσκιο των μαλλιών σου
ξάπλωσα να ονειρευτώ,

λεύτερες θάλασσες

κι ανοιχτούς ουρανούς,

βροχές ασημένιες

που παίζουν μουσική,

και δρομους ολάνθιστους

που μοσχοβολούν έρωτα και ψωμί ζεστό,

ευλογία...

κόβω φέτες απ' το όνειρό μου

και το μοιράζω στον κόσμο

κι ένα κόκκινο μπαλόνι

που μοιάζει στην καρδιά μου

δωρίζω στο πρώτο παιδί

π' ανταμώνω...

μα - φωνάζεις - πώς θα ζήσεις εσύ τώρα?

χωρίς καρδιά?

χωρίς αγάπη?

κι εγώ γελάω...

γλιστρώ στις κατηφόρες του λαιμού σου

και μεθώ

απ' την ταχύτητα της μυρωδιάς σου

έχω εσένα!

νομίζεις πως χρειάζομαι τίποτα άλλο

για να ζω?

κάτω απ' τον ίσκιο των μαλλιών σου

ξάπλωσα να ξεκουραστώ

κι εκεί...με βρήκα!