...ξαφνική βροχή έπιασε
δεν ακούς?
της βροχής τον αχό δεν ακούς?
ξέφρενα βογγητά
και πυρπολημένα χάδια
έξω απ' την πόρτα μας γιορτάζουν
το μεθύσι του έρωτα του αναπάντεχου...
σμίξαν οι οργισμένες αστραπές
με της θάλασσας τ' αγριεμένα κύματα
κι οι κρότοι των κεραυνών
που συγκλονίζουν την αεικίνητη Γη
άκου...
μαίνονται..ολολύζουν
αγρίμια της σάρκας που πεινάνε
στις νύχτας τις σκιές αγρυπνούν
τ' αρωμά σου μυρίζουν
και νιώθουν χειμάρρους αίματος ζεστού
να κοχλάζουν
μέχρι να σ' ανταμώσουν...
πάθος!
κι αν πάθος σ' είπαν
πόσο λίγο σε ήξεραν...
μια λέξη σ' αδικεί...
μια γλώσσα δεν σε φτάνει...
κι ένα μονάχα φιλί σε γεννά και σε ντύνει...
έρωτα εσύ..
αγρίμι των βουνών
των φεγγαριών λαχτάρα
του ήλιου του ολάνθιστου
η πιο καυτή αχτίδα...
έρωτα εσύ...
καταιγίδα αισθήσεων
κι αντάρα παραισθήσεων...
εσύ!
είσαι...
άκου..άκου τη βροχή!
η ώρα του "εμείς" ζυγώνει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου