πώς γίναμε έτσι λοιπόν...
δυο άδειες καρέκλες στην άκρη της ζωής...
να έρχονται αφρισμένα τα κύματα
κι εμείς τους αφρούς να μετράμε...
πώς γίναμε έτσι λοιπόν...
ξεχασμένη καλοκαιρία η χαρά
στον πλανήτη ετούτο δεν ζει
κάπου μακριά είπαν πως έφυγε...
με τα αποδημητικά πουλιά παρέα...
σε περίμενα...
κι απόψε σε περίμενα...
κοιτώντας πέρα μακριά τον ορίζοντα
κι εκείνον τον βράχο
που έλεγες πως έμοιαζε πουλί...
άδεια τα σπλάχνα τ' ουρανού ήταν
όπου κι αν δω
μάτια βουρκωμένα βλέπω
κι αυτά τα δάκρυα του αποχωρισμού
πόσο με βαραίνουν...
κοίτα!
γείραν στο χώμα οι ώμοι μου
κι η περηφάνια μου στα χέρια μου κοιμάται
πού είσαι?
χειμώνιασε για τα καλά σου λέω...
κι η θάλασσα για κοίτα...
ανεβαίνει...
6 σχόλια:
πώς γίναμε έτσι λοιπόν...
Η θάλασσα ανεβαίνει και θα μας πνήξει. Βιάσου θα μας πνίξει.. Κι εσύ χαμογελάς και μου λες.. η θάλασσα θα έρθει να μας πάρει μαζί της.. και περιμένεις.
Ξεχασμένη καλοκαιρία η χαρά
,,,,βιάσου,,,,
,,,,μη προσπεράσει!!!!
Περιμένοντας μια παλίρροια, να ξεπληθεί η ψυχή μας...
Καλό μήνα Βουλα μου.
Καλο μηνα σε ολους σας!!!
τελειο!!!! δεν εχω λογια να εκφραω αυτο που ενιωσα!!!
Δημοσίευση σχολίου