μην κλαις...

..βρέχει απόψε,

λέξεις και σιωπές,

εικόνες που μπερδεύονται,

κομμάτια σπασμένα,

πολλαπλές οφθαλμαπάτες

με κοφτερές γωνίες...

- μην κλαις...

στα πέλαγα ουρλιάζουν οι ανέμοι,

απροετοίμαστο σε βρίσκει ο χειμώνας,

πάντα...

οι ξυπόλητοι δρόμοι σου

μπάζουν νερό και κρυώνουν...

- μην κλαις...

πάντα θα θυμάμαι τα λόγια του παραμυθιού

που μπερδεύονταν στα ξάρτια του πλοίου

μια φορά κι έναν καιρό...

και σου είπα...

είμαστε μεγάλοι πια για παραμύθια

δεν άκουγες...

ποτέ δεν άκουγες...

σπαταλούσες τους γλάρους στα σύννεφα

και τα ζουμπούλια στους αγρούς

με την ανεμελιά ενός παιδιού...

- μην κλαις...

πόρτες και παράθυρα συνεχώς ανοιχτά

πανηγύρι έστηναν κάθε βράδυ οι πίκρες

μέλι και ψωμί κερνούσες

και κρασί κόκκινο...

για το καλό!

κι ήταν αυτό το καλό

που σαν τεράστιος βράχος υψώθηκε

και πέφτοντας με φόρα πάνω μας

συνέθλιψε τις σκιές μας...

δεν μπορείς να περπατήσεις

χωρίς σκιά,

το ξέρεις?

είναι σα να χάνεις το άλλο σου μισό

είναι απαραίτητο στο φως

για να σταθεί,

το σκοτάδι του...

- μην κλαις...

κι ύστερα ήρθε ένα γαλακτώδες ξημέρωμα

που έμοιαζε χρόνος

με γάλα ανασταίνονται τα παιδιά

και οι ελπίδες το ίδιο

έφτιαξα έναν ήλιο σε νηπιακή ηλικία

και τον ακούμπησα απαλά στην κορφή

προσμένοντας να τρανέψει...

άλλο δεν είχα πια,

παρά νιογέννητα που μόλις έφταναν στο φως

αντικρύζαν την οδύνη...

- μην κλαις...

ανοίγω και τώρα το παράθυρο καμιά φορά

για να πάρω αέρα

κι είναι αυτό το ρίγος της ανανέωσης

που μου θυμίζει...

κρυώνω λέω...

και βιάζομαι να κλειδώσω τρεις...

μακραίνουν οι χειμώνες με τα χρόνια

που λες,

κι αυτό το κρύο κάποια βράδια

αφόρητο μοιάζει...

- μην κλαις...καληνύχτα!
χάσαμε!