Παράξενο όνειρο που είδα απόψε...
Όχι, δεν θα το έλεγα εφιάλτη, δεν είχε τρόμο και αγωνία
μονάχα μια στωική λύπη που ολοένα αύξανε σε μέγεθος
μέχρι που κυρίεψε όλο το όνειρο και ξύπνησε μαζί μου.
Είδα λέει πως ήμασταν ξαπλωμένοι στο κρεβάτι μας,
εσύ κι εγώ. Το χέρι μου αναπαυοταν στην εσοχή των πλευρών
σου έτσι που σε κάθε ανάσα σου να λικνίζεται γύρω μου
η σιγουριά της κτήσης.
Ξέρω, δεν σου αρέσει η λέξη.
"Δεν είμαι αντικείμενο" έλεγες πολλές φορές.
Δεν έχω εξοικειωθεί με τις λέξεις που σου αρέσανε
ήθελα να σου πω κι εγώ άλλες τόσες.
Για έναν πολεμιστή η λέξη κτήση
συχνά είναι έρωτας και το αντίθετο.
Και δεν είναι απαραίτητα κακό...είναι η ζωή του.
Κι ύστερα...πάνω στο βασίλεμα του ύπνου
η απόκοσμη ησυχία του ονείρου με τάραξε.
Έκανα να ανασηκωθώ με το αυτί στυλωμένο.
"Σςς ησύχασε...κοιμήσου!" η φωνή σου ήταν λες
κι έβγαινε από την παλάμη μου.
Πάντα ήταν ένα σημείο που με ησύχαζε.
Το σώμα σου κάτω από τα δάχτυλά μου.
Τότε ήταν που ένιωσα το νερό.
Νερό παντού, απ' την πόρτα και το παράθυρο,
από τους τέσσερεις τοίχους, απ' το ταβάνι...
νερό που ανέβαινε σιγά - σιγά, πλημμύριζε
το δωμάτιο, το κρεβάτι μας, μας έσερνε στην αγκαλιά του.
Σκοτεινό, απειλητικό, σιωπηλό νερό.
Προσπάθησα να σε ξυπνήσω.
Να σε προειδοποιήσω, να σε προφυλάξω...
Εκεί που άλλοτε άγγιζα την καμπύλη των πλευρών σου
μια στυγνή επιφάνεια με ξάφνιασε.
Κούνησα το χέρι μου πάνω κάτω...με απορία.
Μια ακίδα μου μάτωσε την παλάμη.
Στην θέση σου ένα παλιό σανίδι επέπλεε, εκεί,
που πριν λίγο βρισκόταν το κρεβάτι μας.
Και το νερό όλο ανέβαινε...
Σκέφτηκα να βουτήξω στον σκοτεινό πυθμένα
σε μια απελπισμένη προσπάθεια να σε βρω. Μάταιος κόπος!
Δεν μπορούσα να δω ούτη τη μύτη μου.
Κι ύστερα ήταν κι αυτή η δύναμη που με κρατούσε
καρφωμένο εκεί....στο σανίδι που άλλοτε ήσουν εσύ.
Μέχρι που μουλιάζοντας κι αυτό πήρε σιγά - σιγά
να βουλιάζει κι ας ήταν από τη φύση του προορισμένο
να επιπλέει...
Είχε έρθει η ώρα να ξυπνήσω...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου