Θα μου ήταν αρκετό
να καθόσουν δίπλα μου
εδώ, στον φθαρμένο μου καναπέ,
- αν προσέξεις,
κρατά ακόμα στη ράχη του
την ανάμνηση του κορμιού σου -
δεν κοιτάς τι σου δείχνω
Πως να δεις?
Δεν έχει οπτική επαφή η σκέψη
μονάχα βότσαλα,
γκρίζα βότσαλα,
ριγμένα ακατάστατα στη λίμνη της μνήμης.
Οι ομόκεντροι κύκλοι που γεννά
διαστέλλονται ο ένας μέσα στον άλλο,
γονιμοποιούνται,
σαν τις εικόνες που χορεύουν στα μάτια μου
κάθε βράδυ.
Θα μου ήταν αρκετό
να σου κρατώ το χέρι,
ψαύοντας άηχα
τις απαλές γραμμές των φλεβών σου.
Μυρίζοντας στον αγέρα
τη βροχή που έρχεται
και ανιχνεύοντας στο αίμα σου
το φιλί που κυοφορείται.
Μα δεν...
Κατοικώ εδώ.
Πάντα.
Στον ίδιο καναπέ.
Που άλλοτε καθόμασταν μαζί.
Ξέρεις τι άπονα που είναι τα έπιπλα?
Δε νιώθουν τις ελλείψεις.
Δεν αναγνωρίζουν την απουσία.
Δεν συνηγορούν με την ανάμνηση.
Παρά μονάχα με τη μνήμη.
Ιδιαιτερότητες των επίπλων.
Κάθομαι εδώ.
Στον παλιό μας καναπέ.
Ακουμπώ στην σκιά της αγκαλιάς σου.
Ακροβατώ στο περίγραμμα του κορμιού σου.
Ανασαίνω τις "οικείες" αισθήσεις.
Μα εσύ...δεν είσαι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου