κάποτε...

...κάποτε αγάπησα μια λίμνη που 'θελε να 'ναι θάλασσα...

---------------

ποτέ σου δεν αγάπησες το γεγονός πως ήσουνα

μια μικρή βουνίσια λίμνη...

μια χούφτα νερού...

που δίπλα της ξεκουραζόταν τα πουλιά

και οι ξανθές πεταλούδες...

τη θάλασσα ζήλευες πάντα...

τις τρικυμίες, τους θυμούς, τα νάζια της

τα μεγάλα καράβια που την διέσχιζαν

απ' άκρη σ΄ακρη...

μα... όταν ο άνεμος φυσούσε

και τα νερά σου μια σταλιά ρυτιδιάζανε

αμέσως τα κλάμματα έβαζες...

κι έλεγες λόγια πικρά...

με χώμα τα ανακάτευες

και τα περαστικά πουλιά

χαιρόσουνα να δηλητηριάζεις...

τα καράβια σε τρόμαζαν

άμα σφυρίζανε δυνατά...

κι ήταν αδύνατον να φανταστείς

να κατοικεί κανείς άλλος εντός σου

παρ' εκτός εσένα....

μόνη σου την μέρα της μεγάλης Μοιρασιάς

λίμνη διάλεξες να 'σαι

και την δεύτερη...την πιο σοβαρή...

την ώρα της Κρίσης...ξανά λίμνη διάλεξες...

στην κορφή του πιο απάτητου βουνού...

έτσι το ' πες κι έτσι έγινε...

ότι ποθούμε έλκουμε...ξέχασες?

τώρα λοιπόν...γιατί πετάς πέτρες στον ουρανό

και τη θάλασσα καταριέσαι με λόγια πικρά?

"ζητήστε και θα σας δοθεί"

δεν άκουσες?

μα εσύ...

ούτε καν βροχή αφήνεις να σε ταξιδέψει...

ρίζωσες εκεί...δίπλα στα βρύα και τα μούσκλια...

χαίρεσαι να στερεύεις το πρωί και να γεμίζεις το βράδυ,

να περιγελάς την δίψα των ανθρώπων

και να θυμώνεις με ότι δεν σε εμπεριέχει...

ξεχνώντας πως μόνη υπεύθυνη εσύ είσαι

για τις επιλογές σου...

γιατί αν δεν σε χωράει το πετσί σου

τότε ξυπόλητος το φορτώνεσαι και πας...

όχι στα σίγουρα και στα στρωμένα,

μα στ' αγκάθια και στα αναμένα κάρβουνα

και ή τη ζωή σου ορίζεις ή καίγεσαι...

αλλά έχεις τολμήσει...

κι έχεις αναλάβει την δικιά σου ευθύνη...

αλλιώς...τα λόγια εύκολα και χιλιομπαλωμένα...

στο κρύο...οι λίμνες παγώνουν...

και σιωπούν....