"να με αγαπάς…ακούς?'
σε διατάσσω και μέσα απ' τη διαταγή τη δύναμη μου στις άκρες των χειλιών σου καταθέτω…
τι ωφελεί η δύναμη πια
αφού μέσα στα δυο σου χέρια απο έρωτα ζητάω να λιώσω και ξανά να με πλάσεις εσύ απ' το ίδιο το υλικό που γεννιούνται
τα θαύματα…
κι έτσι δικιά σου να 'μαι…
" σάρκα κι αίμα…σου!

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

10 Μαρτίου 2008

είναι που λες κάτι άγγελοι...

...δεν ξέρω πως ξεκίνησα να μιλώ για αγγέλους...είναι που σαν τελειώνουν τα όνειρα και οι χαρές

μονάχα από το υπερβατικό πιάνεσαι για να ορθοποδήσεις...στ' αυτιά μου ακόμα φωνές

στο μυαλό μου ακόμα ταξίδια...μα...δεν ακούς...έφυγες κιόλας τόσο μακρυά...αυταπάτη

η απόσταση που γεφυρώσαμε?...δεν υπήρξαν γέφυρες ανάμεσά μας παρά μονάχα λεπτά

και φθαρμένα σκοινιά...στο πρώτο βάρος σπάσαν...

μα...δεν καταλαβαίνεις...βιβλία να γράψω ολόκληρα δεν θα καταλάβεις...από πάντα μου

ζούσα μέσα στην μη κατανόηση...γιατί πίστευα πως τώρα θα είναι αλλιώς?...δεν αλλάζουν

τα όρια της ψυχής...η ψυχή μεγαλώνει κι απορροφά τα όρια του μυαλού μας...πώς αλλιώς?

διαφορετικά θα μας τσακίζαν οι πόνοι...

.............................................................................................................................................

Είναι λοιπόν που λες

Κάτι άγγελοι ...;

Μονόχρωμοι άγγελοι

Χωρίς στολίδια

Κι αξιώματα

Ζουν δίπλα μας

Τις μέρες πάντα

Ναυαγούν

Τις νύχτες πάντα

Φταίνε

Μην τους μιλήσεις

Δε μιλούν

Δεν αγοράζουν λόγια

Καπνίζουνε σιωπηλοί

Τις άκρες της σκιάς τους

Τσιγάρο μαύρο και βαρύ

Χαρμάνι αναμμένο

Μια μες το φως τους

Βρίζουνε

Μια στο σκοτάδι

Κλαίνε ...;

Αν πεις

Ότι τους αγαπάς

Έκαψες τα φτερά τους

Αν πεις

Πως ονειρεύεσαι

Κλέβεις τη δύναμή τους

Μάθαν τη λύπη να φορούν

Πουκάμισο ανοιγμένο

Μάθαν και το χαμόγελο

Να ρίχνουν του πελάγου

Είναι που λες

Κάτι άγγελοι ...;

Του πειρασμού σαΐτες

Χρωστούνε, λένε

Του χαμού

Να δίνουν την ψυχή τους

Και μες τα βάθη της φωτιάς

Να ρίχνουν το κορμί τους

Αγάπησέ τους μυστικά

Και δώστο του ανέμου

Τις νύχτες όταν θα φυσά

Ν' αγγίζει τα μαλλιά τους ...;

Κάποια στιγμή...

Θα καταλάβεις, θα δεις...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Αναγνώστες
















Α-βάσταχτο έγινε το σ αγαπώ..


Ρ-άγισε και ο καθρέφτης.


Μ- 'ακούς που σου φωνάζω


Α-γάπες δεν ανθήζουν πια εδώ..


Τ-α μεθυσμένα σ' αγαπώ απόμειναν


Α-λησμόνητες ώρες να θυμίζουν..


Ν-υχτερινών σιωπών!