δεν σου είπα ποτέ...

...οχυρώνομαι πίσω από αστειάκια και γέλια,

φιλοσοφώ το αύριο χαλαρά, θλιβερά,

αποφεύγω, υπεκφεύγω, διαφεύγω...

και δεν σου είπα ποτέ...

πόσο σ' ευχαριστώ...

που...

μου δίδαξες πάλι γραφή κι ανάγνωση,

μ' έμαθες να κάνω τα πρώτα μου βήματα,

μπουσουλώντας στην αρχή,

τρεκλίζοντας μετά

κι ύστερα...στην αστάθεια να ορθώνομαι...

έδωσες γεύση στα χρώματα,

κίτρινο -πεπόνι

κόκκινο - καρπούζι

άσπρο - βανίλια παγωτό

και τον ήλιο...τόπι λαστιχένιο

για παιχνίδια μυρωδάτα καλοκαίρι

το φεγγάρι έκανες κούνια

και μου χάρισες όνειρα μαγεμένα,

γεμάτα καραμέλες και ζαχαρωτά...

έφερες πεταλούδες απ' τα ξένα

να φωλιάσουν στο στομάχι μου

κι ενα ταμπούρλο παιδικό

να ζήσει στην καρδιά μου...

κι ύστερα μου έπιασες το χέρι...

μου είπες..."γράψε"

έγραψα τ' όνομά σου - - - - -

κι ανάψανε όλα τ' άστρα τ' ουρανού

μια νύχτα που έμοιαζε με μέρα

σ' ενα σκοτάδι που ήτανε γιορτή!

Για όλα αυτά "σ'ευχαριστώ" καρδιά μου!