...περπατούν στο περιβόλι σαν να ήταν δικό τους!
Επ! πού πάς εσύ μια σταλιά κουνέλι?
Δεν βλέπεις το συρματόπλεγμα? τα κάγκελα?
την περίφραξη?...
"Αχ! κουνελάκι! κουνελάκι! ξύλο που θα το φας..."
οι μεγαλύτερες τρύπες είναι αυτές που ανοίγεις στις
ψυχές των άλλων ερήμην σου! Μάλιστα! Νυχτιάτικα
"να με αγαπάς…ακούς?'
σε διατάσσω
και μέσα απ' τη διαταγή
τη δύναμη μου
στις άκρες των χειλιών σου
καταθέτω…
τι ωφελεί η δύναμη πια
αφού μέσα στα δυο σου χέρια
απο έρωτα ζητάω να λιώσω
και ξανά
να με πλάσεις εσύ
απ' το ίδιο το υλικό
που γεννιούνται
τα θαύματα…
κι έτσι δικιά σου να 'μαι…
"
σάρκα κι αίμα…σου!
LinkWithin
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Α-βάσταχτο έγινε το σ αγαπώ..
Ρ-άγισε και ο καθρέφτης.
Μ- 'ακούς που σου φωνάζω
Α-γάπες δεν ανθήζουν πια εδώ..
Τ-α μεθυσμένα σ' αγαπώ απόμειναν
Α-λησμόνητες ώρες να θυμίζουν..
Ν-υχτερινών σιωπών!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου