πρωινό που τρανεύει,
ο ήλιος εδώ,
κι ο θόρυβος εδώ
κι η πόλη εδώ
πανταχού παρούσα,
το ρολόι που τρέχει
η ζωή που αργεί
τα τσιγάρα σου πάνω στο τραπέζι
τα χαμένα κλειδιά
ένα ποτήρι κρασί
που λυπημένο ξεχάστηκε
πάνω στον πάγκο
του λείπουν τόσο τα χείλια σου θαρρώ
που έσβησε το κόκκινο του
θυσία στης πεθυμιάς την απόλαυση
και λέξεις...
λέξεις διάφορες...
πυκνές, αραιουφασμένες, μετάξινες
όλες κρεμασμένες στης κουρτίνας την άκρη
μια να κυνηγιούνται
μέσα στο σπίτι
μια να αιωρούνται
έξω
στο διάστημα,
η απεραντοσύνη σου πρέπει
πουθενά αλλού δεν χωράς
πώς να χωρέσει
ολόκληρη θάλασσα
μέσα σ' ένα κοχύλι?
πώς να χωρέσει τόση αγάπη
μέσα σ' ένα παλιό σ' αγαπώ?
κι όταν τα μάτια μου κλείνω
τις αρχές και το τέλος να βρω
η αφή μου
σαν παιδί αφημένο
στις μικρές - μα μεγάλες - στιγμές Σου
αγκιστρώνεται
κι έτσι
συνεχίζω να ζω
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου