αν θα μπορούσα τον κόσμο να άλλαζα...

κι εσύ παραπονέθηκες

πως έπαψα πια

- λέει -

να σε φωνάζω θάλασσα

κι ήταν σα λεηλασία

- είπες -

ή άφησες να εννοηθεί

- εύγλωττες σιωπές -

μα ο νικημένος

τον νικητή

πώς να κουρσέψει?

μα ο ζωντανός

πώς τη ζωή να εκτιμήσει

αλλιώς...

αλλιώς...

τα αυτονόητα πάντα μοναδικά

τι κρίμα που δεν λέμε

όσα οι σιωπές σκεπάζουν

με βελουδένια άστρα

όσα οι νύχτες

αποκοιμίζουν σε μαύρα ατλάζια

όσα μέσα στο καρδιοχτύπι ζουν

κι εξαιτίας τους

κι εμείς

ζούμε