άραγε πού τελειώνει ο ουρανός?
από πού αρχίζει η θάλασσα?
τι χρώμα έχει η μοναξιά?
τι γεύση έχει η αγάπη?
όλα είναι αύριο
κι ο δρόμος τρέχει
κορδόνια σπασμένα
πλάι στο κρεβάτι
σήκω!
σε διατάσσω!
σήκω και τρέξε!
φεύγει η ζωή!
κουνήσου!
γέλασες!
μικροί καπνοί αναδύθηκαν απ' τα χείλια σου
μια νερατζιά άρχισε να φυτρώνει στο μέτωπό σου
σήκω!
επέμενα...
στους ώμους σου χιόνι πολικό
πούθε ήρθε?
δεν πρόλαβα να αναρωτηθώ
στη μέση σου άγκυρες παλιές
σκουριασμένες
στα γόνατά σου
ένα ρολόι σταματημένο
2.40...π.μ.
πάντα προ εσύ
πάντα μετά εγώ
ακριβώς κανείς μας δεν ήρθε
σήκω!
συνέχισα μονότονα
τρέξε!
έκλεισες τα μάτια
ήταν κιόλας χτες...
1 σχόλιο:
και ετρεχα ετρεχα ετρεχα
και καταλαβα πως το αν τρεχω ειναι ιδιο με το να αφηνω τη μερα να περνα...
το καλυτερο ειναι να περπατας.
σταθερα.
να προλαβαινεις το χρονο χωρις να το σπαταλας σε πολλα.
Δημοσίευση σχολίου