πέφτοντας μαθαίνω να...

ξεντύθηκα τις ενοχές μου όλες

με γυμνές πατούσες αφουγκράστηκα

την κόψη των γκρεμών

το φιλί σου

ακόμα στο λαιμό μου κρεμασμένο έχω

πέφτοντας μαθαίνω να πετώ

κι η Γη κάτω απ' το θάρρος μου

κοροϊδευτικά με κοιτάει

τα μάτια σου βλέπω και ζω

σ' ένα χτες ξεχασμένο

ανάσα μου

καίει ο ήλιος της Γνώσης

μα ο Ίκαρος λείπει

το μόνο κερί που λιώνει

η απόσταση

εμείς καρδιά μου

δεν θα τελειώσουμε ποτέ!

γιατί ο έρωτας

αθάνατος είναι

στο νυν και αεί...

όπου νυν και αεί

το όνομά σου γράφω

τρομάζουν οι λέξεις

τα γράμματα σκιρτούν

με φωτιά

πώς

ιστορίες καταφέρνεις να γράφεις?

πώς

μπορείς στων γκρεμών την φωτεινή σχισμή

να πετάς?

πώς

μ' ένα μόνο κοχύλι της άμμου

μια μεγάλη αγάπη να ντύνεις?

πώς?

αδειάσαν οι θάλασσες

σωπάσαν οι γλάροι

τα σύννεφα

κουτσομπόλες κυρές

στριμωχτά πάνε το ένα δίπλα στο άλλο

φοβάμαι!

τις βροχές που θα ξεπλύνουν απ' τα χείλια σου

τα καλοκαιρινά φιλιά μου...

μη μεξεχάσεις!

σ' αγαπώ!