αναριχώμενα λόγια κι αισθήσεις...

...πέταξε μακριά η μνήμη

πουλί που αποδήμησε

για το νοτιά,

μια πέτρα με το χρώμα του καλοκαιριού

κύλησε στο κατώφλι μου,

κι ένα άωρο στάχυ

πήρε να ξανθαίνει

δίπλα στο παραθύρι μου ακριβώς...

η σπορά της αγάπης σου

καρπούς έδεσε

γέλια και δακρυα ανάμεικτα

κρασί αλλοτινών αισθήσεων ζύμωσαν

κι ένα άστρο που οικειοθελώς

κύλησε μέσα στο τάσι μου...

αστερόσκονη με πότισες

και βότανο παλιό,

μυστικού ονόματος

και παράξενης χάρης φυτό,

έκτοτε,

δεν περπατάω ακριβώς,

υπερ - ίπταμαι

πάνω από ολάνθιστους αγρούς,

μοσχομυρίζει λεβάντα

καθώς στο γέλιο σου χύνομαι

να ξαποστάσω,

κι εκεί, στην σιγαλή της ανάπαυσης την ώρα

ψηλαφίζω ξανά τις Συμπληγάδες

πέτρες αθάνατες

θνητών καρτέρι

και με χαρά χάνομαι

εντός τους!

σβήνοντας...ζω!

- περισσότερο από ποτέ -

ζω!

καθώς στην ανάσα σου κρεμιέμαι

και μερώνω...

αναριχώμενη στο Θεό έφτασα

καρδιά μου

εκεί...σ' αντάμωσα

κι εκεί...σε ψάχνω...πάντα!