η άσφαλτος...καίει...

...είναι καιρός τώρα που κάθε νύχτα σπρώχνω το Φεγγάρι

να πάρει μπροστά...

αλλιώς το είχα συνηθίσει,

να λάμπει και να αλώνει το νυχτερινό ουρανό

όχι να σέρνεται ράθυμο στο γείσο των ονείρων μου

και να αναστενάζει...

είναι καιρός τώρα που σπρώχνω τη Ζωή μου

να πάρει μπροστά...

μα αυτή όλο μου ξεφεύγει...

βρίσκει εύκολες δικαιολογίες και προσχήματα

και πίσω από αυτά οχυρώνεται...

βαριεμαι τους ψεύτικους ανθρώπους και τα δάκρυα

τα μεγάλα λόγια και τους αποχαιρετισμούς...

όσες φορές ταξίδεψα κανείς δεν με κατευόδωσε

και κανένας δεν με περίμενε...

άσκηση μοναξιάς θα πεις...

άσκηση σοφίας θα απαντήσω...

όλοι μας μόνοι ερχόμαστε και μόνοι φεύγουμε απ' το παιχνίδι

η καλοπροαίρετη διάθεση δεν χωράει εδώ...

συντροφικότητα στη γέννηση και στο θάνατο δεν χωράει

εκτός λίγων εξαιρέσεων...

είμαι υπέρ των αλλαγών γενικά...

σπίτι, αυτοκίνητο, δουλειά, τόπος διαμονής

καλό του κάνει του ανθρώπου η αλλαγή παραστάσεων

το "ξεβόλεμα"

και τα πισωγυρίσματα καμιά φορά μονάχα

αυτό εξυπηρετούν

να πάρεις περισσότερη φόρα και να την κάνεις

είτε με ελαφρά είτε με βαριά πηδηματάκια...

ακόμα είναι πολύ πρωί

έξω -παράδοξο - ακούω πουλιά να κελαηδούν

ετοιμάζομαι για ταξίδι...

κι αν κάποιος με ρωτήσει αν χαίρομαι ή λυπάμαι

ειλικρινά δεν θα ξέρω τι να πω...

όταν τα λόγια μπαζώνουν τη θάλασσα

η άσφαλτος καίει....

καλημέρα!!!